Kometa Czuriumow-Gierasimienko jest regularnym gościem w wewnętrznym Układzie Słonecznym. Krąży wokół Słońca raz na 6,5 roku pomiędzy orbitami Jowisza i Ziemi.
Kometa Czuriumow-Gierasimienko: odkrycie
Jak wszystkie komety, kometa Czuriumow-Gierasimienko została nazwana na cześć jej odkrywców. Po raz pierwszy została zauważona w 1969 roku, kiedy kilku astronomów z Kijowa odwiedziło Instytut Astrofizyczny Ałma-Ata w Kazachstanie, aby przeprowadzić badanie komety.
Co to jest kometa: wszystko, co musisz wiedzieć
20 września Klim Czuriumow oglądał zdjęcie komety 32P/Comas Solá wykonane przez Swietłanę Gierasimienko, gdy zauważył kolejny obiekt podobny do komety. Po powrocie do Kijowa bardzo uważnie przestudiował zdjęcie i w końcu zdał sobie sprawę, że rzeczywiście odkryli nową kometę.
Badanie i charakterystyka komety
Od tego czasu kometa była obserwowana z Ziemi podczas kolejnych zbliżeń do Słońca: w 1969, 1976, 1982, 1989, 1996, 2002 i 2009 roku, a także podczas aktywnej fazy misji kosmicznej Rosetta.
Kometa Czuriumow-Gierasimienko została również sfotografowana przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a w 2003 roku, co pozwoliło nam dokonać pierwszych szacunków jej wielkości i kształtu – nieregularny obiekt o średnicy około 3 x 5 km.
Jednak jej słaby obraz tonie w morzu gwiazd, co sprawia, że jest niezwykle trudna do zaobserwowania za pomocą teleskopów z Ziemi.
Vast i SpaceX zamierzają wystrzelić pierwszą komercyjną stację kosmiczną na orbitę w 2025 roku
Jednak podczas krótkich wycieczek do wewnętrznego Układu Słonecznego ciepło Słońca powoduje parowanie lodu na powierzchni komety, a strumienie gazu wyrzucają ziarna pyłu w otaczającą przestrzeń.
Podczas gdy ta otaczająca “koma” pyłu i gazu zwiększa jasność komety 67P/Czuriumow-Gierasimienko, całkowicie przesłania ona jej jądro dla obserwatorów naziemnych.
Badanie komety 67P/Churyumov-Gerasimenko przez misję Rosetta
Misja Rosetta Europejskiej Agencji Kosmicznej od dziesięciu lat ściga kometę 67P/Churyumov-Gerasimenko.
Celem Rosetty było spotkanie z kometą, gdy wciąż pozostawała w zimnych regionach Układu Słonecznego, około 3,5 AU od Słońca, i rozmieszczenie lądownika, aby szczegółowo ujawnić, jak wygląda jej powierzchnia.
Przez następny rok, gdy kometa Czuriumow-Gierasimienko zbliżała się do Słońca, Rosetta mapowała jej powierzchnię i badała zmiany w jej aktywności. Gdy lód wyparowywał, instrumenty na pokładzie orbitera badały cząsteczki pyłu i gazu, które otaczają kometę i podążają za nią w postaci strumieniowych ogonów, a także ich interakcję z wiatrem słonecznym.
“Rosetta pomogła również określić, które części jądra były bardziej aktywne niż inne. Podobnie jak w przypadku większości komet, aktywność nie jest równomiernie rozłożona na powierzchni jądra.
Aby zapewnić bezpieczeństwo statku kosmicznego podczas wysokiej aktywności komety, jego orbita wokół komety została odpowiednio dostosowana.
Źródło: www.esa.int/Science_Exploration/
