Dowiedz się, co to jest Obłok Oorta – wszystko, co wiemy o tym gigantycznym roju lodowych obiektów otaczających Układ Słoneczny.
W 1950 roku astronom Jan Oort zaproponował, że niektóre komety pochodzą z ogromnej, niezwykle odległej sferycznej powłoki lodowych ciał otaczających Układ Słoneczny. Ten gigantyczny rój obiektów, obecnie nazywany Obłokiem Oorta, obejmuje przestrzeń od 5 000 do 100 000 AU.
Obłok Oorta otacza nasz Układ Słoneczny.
Żaden obiekt w Obłoku Oorta nigdy nie został bezpośrednio zaobserwowany.
Co to jest kometa: wszystko, co musisz wiedzieć
Co to jest Obłok Oorta?
W ciszy i ciemności między gwiazdami, gdzie nasze Słońce wydaje się być tylko szczególnie jasną gwiazdą, teoretyczna grupa lodowych obiektów zwanych Obłokiem Oorta krąży po swoich orbitach jak leniwa ćma wokół lampy na werandzie.
Rozmiar i odległość Obłoku Oorta
Obłok Oorta jest najbardziej odległym regionem w naszym Układzie Słonecznym i jest to zadziwiająco duża odległość – od jednej czwartej do połowy drogi od naszego Słońca do następnej gwiazdy.
Aby oszacować odległość do Obłoku Oorta, warto odrzucić mile i kilometry i zamiast tego użyć jednostki astronomicznej (AU), jednostki zdefiniowanej jako odległość między Ziemią a Słońcem, gdzie 1 AU odpowiada około 93 milionom mil lub 150 milionom kilometrów.
Dla porównania, bardziej eliptyczna orbita Plutona znajduje się w odległości od 30 do 50 AU od Słońca. Uważa się, że wewnętrzna krawędź Obłoku Oorta znajduje się w odległości od 2 000 do 5 000 AU od Słońca, a zewnętrzna krawędź w odległości od 10 000 do 100 000 AU od Słońca.
Jeśli te odległości są trudne do wyobrażenia, można zamiast tego użyć czasu jako linijki. Przy obecnej prędkości wynoszącej około miliona mil dziennie, sonda kosmiczna Voyager 1 NASA nie wejdzie do Obłoku Oorta przez około 300 lat. Zewnętrzną krawędź obłoku opuści dopiero za około 30 000 lat.
Nawet gdybyś mógł podróżować z prędkością światła (około 671 milionów mil na godzinę lub 1 miliard kilometrów na godzinę), podróż do Obłoku Oorta wymagałaby przygotowania się na długą wyprawę.
Kiedy światło opuszcza Słońce, potrzebuje nieco ponad ośmiu minut, aby dotrzeć do Ziemi i około 4,5 godziny, aby dotrzeć do orbity Neptuna. Nieco mniej niż trzy godziny po minięciu orbity Neptuna światło słoneczne dociera do zewnętrznej krawędzi pasa Kuipera.
Po kolejnych 12 godzinach światło słoneczne dociera do heliopauzy, gdzie wiatr słoneczny – strumień naładowanych cząstek wypływających ze Słońca z prędkością około miliona mil na godzinę (400 kilometrów na sekundę) – napotyka ośrodek międzygwiezdny. Za tą granicą znajduje się przestrzeń międzygwiezdna, w której pole magnetyczne Słońca nie ma żadnej mocy. Światło słoneczne podróżowało od Słońca przez około 17 godzin.
W mniej niż jeden ziemski dzień po opuszczeniu Słońca, światło słoneczne dotarło już dalej niż jakikolwiek statek kosmiczny zbudowany przez człowieka. Jednak minie jeszcze od 10 do 28 dni, zanim to samo światło słoneczne dotrze do wewnętrznej krawędzi Obłoku Oorta, a być może nawet półtora roku, zanim światło słoneczne dotrze do zewnętrznej krawędzi Obłoku Oorta.
Ile księżyców ma Neptun: charakterystyka i cechy
Obłok Oorta: Formacja
Idea przewodnia formowania się Obłoku Oorta sugeruje, że te lodowe obiekty nie zawsze znajdowały się tak daleko od Słońca. Po tym, jak planety uformowały się 4,6 miliarda lat temu, region, w którym powstały, nadal zawierał wiele szczątków zwanych planetozymalami. Planetozymale powstały z tego samego materiału co planety. Grawitacja planet (zwłaszcza Jowisza) rozrzuciła planetozymale w różnych kierunkach.
Niektóre planetozymale zostały całkowicie wyrzucone z Układu Słonecznego, podczas gdy inne zostały wyrzucone na ekscentryczne orbity, gdzie nadal były utrzymywane przez grawitację Słońca, ale znajdowały się na tyle daleko, że wpływy galaktyczne również je odciągnęły. Prawdopodobnie najsilniejszym wpływem była siła pływowa naszej galaktyki.
Krótko mówiąc, grawitacja planet odepchnęła wiele lodowych planetezymali od Słońca, a grawitacja galaktyki prawdopodobnie zmusiła je do osiedlenia się w granicznych regionach Układu Słonecznego, gdzie planety nie mogły im już przeszkadzać. Stały się one tym, co obecnie nazywamy Obłokiem Oorta. Ponownie, jest to wiodący pomysł, ale Obłok Oorta mógł również przechwycić obiekty, które nie powstały w Układzie Słonecznym.
Obłok Oorta: Orbita i rotacja
W przeciwieństwie do planet, głównego pasa asteroid i wielu obiektów w Pasie Kuipera, obiekty w Obłoku Oorta niekoniecznie poruszają się w tym samym kierunku we wspólnej płaszczyźnie orbity wokół Słońca. Zamiast tego mogą one poruszać się pod, nad i przy różnych nachyleniach wokół Słońca, niczym gęsta bańka odległych lodowych odłamków. Dlatego też nazywane są Obłokiem Oorta, a nie Pasem Oorta.
Holenderski astronom Jan Oort zaproponował istnienie tego obłoku, aby wyjaśnić (między innymi), skąd pochodzą komety długookresowe i dlaczego przybywają ze wszystkich kierunków, a nie wzdłuż płaszczyzny orbity wspólnej dla planet, asteroid i Pasa Kuipera.
Dom komet długookresowych
W Obłoku Oorta mogą znajdować się setki miliardów, a nawet biliony lodowych ciał. Od czasu do czasu coś zakłóca orbitę jednego z tych lodowych światów i rozpoczyna on długi spadek w kierunku naszego Słońca. Dwa ostatnie przykłady to komety C/2012 S1 (ISON) i C/2013 A1 Siding Spring. ISON rozpadła się, gdy przeleciała zbyt blisko Słońca. Siding Spring, która przeleciała bardzo blisko Marsa, przetrwała swoją wizytę w wewnętrznym Układzie Słonecznym, ale nie powróci przez około 740 000 lat.
Większość znanych komet długookresowych była widziana tylko raz w historii obserwacji, ponieważ ich okresy orbitalne są bardzo, no cóż, bardzo długie (stąd nazwa). Niezliczone nieznane komety długookresowe nigdy nie były widziane przez ludzkie oczy. Niektóre z nich mają orbity tak długie, że gdy ostatni raz przechodziły przez wewnętrzny Układ Słoneczny, nasz gatunek jeszcze nie istniał. Inne nigdy nie odważyły się zbliżyć do Słońca w ciągu miliardów lat od ich powstania.
Źródło: https://science.nasa.gov/
